Yazmak İçin Değil, Yaşamak İçin

    Yazmak değil, yaşamak istiyorum bir süre. Böyle güzelken yaşamak, tadını çıkarmak istiyorum. Böylesine keyifliyken sevmek, daha çok sevmek istiyorum. Mutluluğumun doruklarını tatmak istiyorum. Her bir saniyesini içime çekmek istiyorum. İstiyorum çünkü sanki hepsi son defaymış gibi geliyor. Bugün buradayız ama yarın yokmuşuz gibi. Bu yüzden her bir saniyesinde uzunca kalmak istiyorum. Bu yüzden bazı sahneleri dondurup zihnime yerleştiriyorum. Öpücüklerimizi, dokunuşlarımızı, bakışlarımızı, sözlerimizi, gözlerini… Sadece mutlu olanlarını değil, acılarımı da yerleştiriyorum. Yaşanan acı bile sevgi doluydu. Yaşaması zor ancak bağlayıcı bir sevgi: Aynı acıyı, aynı yönde paylaşmak. Yine de bu yaratıcı bir acı olmadı benim için: yaratmak için mutluluk ve acı kesişmeli diye düşünürken her acının yaratmadığını da gördüm. Bazı acılar yaşanmaya değermiş. Onları öylece, oldukları gibi alırsın. Onları yaşarsın, yazmazsın. O acılar, sana mutluluk ifade ediyordur. Mutlulukları yaşarız, onlarla beraber olmak keyiflidir. Acıları ise yazarız daha çok. Kolay gelir yaşamaktansa yazmak. Bir bir dökmek o duyguları, ta ki sonu gelene kadar. Oysaki mutluyken her bir anını yaşamak istersin ve yazmaya vakit ayırmak istemezsin. “Mutluyum” demek tanımlamak için yeterli gelir çünkü o an o mutluluktan kaçırdığın sahneler vardır diye endişelenirsin. Her bir saniyesi değerli olan mutluluklarınızı, sonunun gelmemesini istediğiniz anları bolca yaşamanız dileğiyle yazımı kısa kesiyorum ve yaşamaya gidiyorum her bir saniyesini.