Çizdiğimiz Yollar İçin

    

 vsco: berins11

                                                                           

    Üzüntülerimden kaçmaya çalışıyorum. Sanki ne kadar kilometre öteye gidersem o kadar mutlu olacakmışım gibi hissediyorum. Acaba öyle mi olacak yoksa ne kadar uzaklaşsam da üzüntülerim benimle mi gelecek? Ne zaman gitme durumum bir adım daha yaklaşsa gerçek olmaya, ben bir adım daha üzülüyorum ve yarım adım daha seviniyorum. Seviniyorum çünkü bunu ben hak ettim, ben başardım; bu benim başarım. Çalıştım, istedim ve elde ettim. Üzülüyorum çünkü yaşadıklarımı ve yaşayabilecek olduklarımı geride bırakıyor olacağım. Buradaki dostlarım, ailem, alıştığım yatağım, çalışma masam ve kardeşim. Hepsinden bir anda uzaklaşmak nasıl olacak benim için? Bir bir ayrılsam sanki hepsinden bu kadar acıtmaz ama bir anda her şeyin gitmesi ve yerine yenilerinin gelmesini düşünemiyorum. Ne kadar yalnız hissedeceğim orada? Yalnızlık hissimi telafi edebilecek miyim? Diğer yanda da heyecanı var, buradan ve acılarımdan kaçacağımın. Beni burada kıran insanlar belki beni özleyecek. Şu an sıkıldığım bu dar kesimden uzaklaşıp yeni bir benlik yaratabileceğim. Yeni bir ben keşfedebilirim. Sınırlarımı aşıp geleceğimi değiştirebilirim. Belki ben orada mutluluğu bulurum. Ama belki. Her durumda bir belki var ve bilemiyorum hangi belki daha iyi olacak. Beni burada üzenlerden, oraya gidince kaçmış mı olacağım? Kaçmak acılarımı geçirecek mi? Dönünce ne bekliyor olacak beni? Kaçmak çözüm mü? Şimdi yüzleşmek daha iyi değil mi? Gözüm arkada kalınca, gitmek istemiyorum. Demek ki benim bir şeyleri çözmem lazım. Çözüme kavuşturmalıyım ki üzüntülerimi, arkama bakmadan gitmeye odaklanabileyim.

 

    Ne zormuş gitmek, terk etmek alıştığın hayatı. Kalmak için bir neden bulamazken neden bir neden yaratmaya çalışıyorum? Düşündüğüm zaman bir sebep bulamıyorum kalmak için: güzel anılar var ama bu güzel anılar ya bir değer ifade etmiyorsa artık? Ya artık kendini değersiz hissettiriyorsa yaşadıkların? Ya artık anlamlarını kaybettilerse? Ya sen değişirken o anılar da değiştilerse? Ne olur? Kalmak için yeni anlamlar bulabilir misin? 

 

    İşte tüm bunlar korkutuyor gözümü. Yeni bir hayat. Yabancı insanlar, alışılmadık kültür, yeni deneyimler ve maddi kaygılar. İçim acıyor bunları düşündükçe. Ne zaman bu kadar korkak bir insan oldum? Ne zaman değişimi istememeye ve rutine tutunmaya karar verdim? Endişeleniyorum gelecekteki ben hakkında. Kendime yeni bir yol çizme kararını vermiştim 2016 yılında ve ne olursa olsun arkama bakmayacaktım. Karar verilmişti ve şimdi zamanını beklemesi kalmıştı. Şimdi ise o zaman geldi derken, ben kararımdan dönüyorum. Dönmek zorunda hissediyorum çünkü dışsal koşullar bunu gerektiriyor. Peki buna karar vermek kolay mı? Hayır, hiç değil. 5 senedir bu anı bekliyorken, tek bir günde nasıl mı sildim o hayalimi? Ailemin ve çevremdekilerin çabasını gördüm. Onların bana duyduğu sevgiyi hissettim. Yanımda olduklarını gördüm ve bu yeterliydi benim için. Bencil bir insan olmaya başlamıştım. Sadece kendimi düşünüyor ve kendim için yaşıyordum. Paramı kendi geleceğime yatırıyordum, ailem kendi parasını benim geleceğime yatırırken. Her zaman ne kadar iyi yerlere gelebileceğimi düşünürdüm ve bunun için sanki tüm insanların bana yardımcı olması gerektiğine inanıyordum çünkü gelecek bendim! 

 

    Şimdi ise ulaşmak istediğim gelecek için ne kadar tekdüze ve katı bir yol çizdiğimi görüyorum. Öyle sınırlarla donatmıştım ki gelecek yolumu, başka bir yol imkansız gibi görünüyordu. Bugün ise, sevgi gözlerimi açmamı sağladı ve ben artık başka yollar da olabileceğini görüyorum. Hatta ve hatta o yollara gitmeye hazır hissedeceğimi biliyorum. “Hayat, biz planlar yaparken başımıza gelenlerdir.” diyor John Lennon ve her zamanki gibi tek bir sözüyle hayatımın akışını değiştiriyor. Verdiğimiz kararlar, hedeflerimiz, hayallerimiz aslında o kadar değişkenlerdir ki çoğunluğunu unuturuz bile bir aya. Biliyorum, bazı hayaller vardır daha uzun zamanlı ve diyorsunuzdur ki bu hayalimi asla bırakmam. Ben de öyle diyordum ama bazen öyle zamanlar oluyor ki o hayalinizin yerini artık başka hayallerin alması gerekiyor. Bu kötü bir şey değil, aksine hayatın akışı. Bu doğal seçilim gibi bir şey. Zamana ayak uyduruyoruz, adapte ediyoruz hayallerimizi maruz kaldığımız koşullara göre. Bu böyledir: Hayaller de değişir zamanla. Benim için ise en zoru, bu hayallerimin değişebileceğine inanmak istemememdi. Belki tamamıyla değişmez hayallerimiz ama bunlara yeni hayaller eklenebilir ya da biri diğerinden daha baskın olabilir zaman içerisinde. İşte bende de öyle zamanlar oldu ki hayallerim değişmeye başladı sürekli ve ben bu değişimleri fark etmekten kaçınır oldum. Değiştiğime inanmak istemedim. Özellikle, o kadar emek verdiğim hayallerimi bir anda bırakıyormuşum gibi hissetmek istemedim. Onca zamanı neden onları gerçekleştirmek için çabalamıştım? O kadar çabalayıp gerçekleşmeyen parçalarla bir kenarda bırakmak o hayalleri… 

 

    Şimdi ise daha iyi anladım ve kendime diyorum ki: Bazen sadece o yoldan geçebilmiş olmak bile başarıdır. Denedim, çabaladım ve istedim. Önemli olan belki de bunların bileşimiydi. 

 

    En sonunda ise anlıyorum ki, bu kadar düşününce kaçmaya başlıyor insan bir tepki olarak. Ben ise o kadar durumdan, o kadar duygudan kaçıyorum ki kendimden de kaçmaya başlamışım sanırım. Kendimi nerede bıraktım, kim bilir? Nereye koydum, sakladım kendimi? Bir yerlerde unuttuğum bir benliğim var: günlük yazan, rüyalarını not alan ve hissetmekten korkmayıp sonuna kadar yaşayan. Nereye koydum ben seni? Nasıl bulacağım? Geldiğim yolu geri mi gitmeliyim yoksa ulaşmak için farklı bir yol daha mı var?

    Buraya ise, yazdığım duygularıma eşlik eden bir albümü bırakıyorum: When We Facing The Things We Turn Away From. Bu albüm, yüzleşmemi sağlıyor geride bıraktıklarımla. Göz ardı etmeye çalıştıklarım, görmezden geldiklerim... Belki de yüzleştiğimiz zaman her şey daha kolay olacaktır ve mutluluğa yaklaşacağızdır.